Nieuw gedicht

Een fictionele scène in zomaar een kroeg:

Apotheose
Veel te knap voor zo’n verdorde toon
die, nagalmend in diffuse sigarettenrook,
aan mij gericht lijkt te zijn.
Ik spoel terug naar daarnet, toen jazz
de tent verwarmde (en geen verwarde pistolenrap)
en zie hoe jouw ogen daadwerkelijk twinkelden.
Ja, ik verwachtte antwoord, verwonderd,
vertederd misschien; zoete witte wijn zou ik
je kopen, een pilsje voor mijzelf.

Maar je ogen zijn raadselachtig
vernauwd, je neemt een slok te ferm geurende
brandy-cola en met een stem die argeloze
finesse doet vermoeden zeg je:
‘daar doe ik niet aan mee’