Mixtape 2: 2008

Het jaar is voorbij. 2008 was een aardig muziekjaar; niet zo sterk in de breedte, maar het bevat wel een aantal echte toppers en een heleboel mooie liedjes. De mooiste liedjes heb ik verzameld op maar liefst twee mixtapes. Dus: geniet van The Tallest Man On Earth, Fleet Foxes, Peter Broderick, Nicole Atkins en wie dan al niet meer. Een gelukkig 2009 toegewenst! (Nieuw materiaal van Radiohead, The Veils, Archie Bronson Outfit.....yeah!)

CD1
CD2

Phil Ochs

Het wordt weer tijd om mooie muziek met u te delen! Vandaag maak ik graag plaats vrij voor de heer Phil Ochs, een singer/songwriter uit de jaren '60 en '70. Hij is vooral bekend door zijn protestsongs a la Bob Dylan. Ochs was een felle anti-oorlogsactivist en liet dat blijken in zijn muziek. Omdat zijn werk niet zo makkelijk verkrijgbaar is, ken ik vrij weinig van Phil Ochs. Wat ik wel ken is het nummer 'I ain't marching anymore', een zeer krachtig protestlied tegen het oorlogvoeren. Tekstueel is het erg sterk, ik quote maar even:

It's always the old to lead us to the war
It's always the young to fall
Now look at all we've won with the saber and the gun
Tell me is it worth it all

Op het altijd fascinerende medium Youtube staat een geweldig filmpje van Ochs die dit nummer live ten gehore brengt. Geniet!

Sneeuw

Bloc Party

Rond 2001 brak de grote nieuwe hausse van gitaarbandjes uit: eerst waren er The Strokes in Amerika, toen The Libertines in Engeland en op het moment dat Franz Ferdinand zijn opwachting maakte gingen alle remmen los. In elke hoek van het Britse schiereiland schoten de bandjes uit de grond. Vaak verschilden deze niet veel van elkaar: altijd weer die hoekige gitaarlijntjes, die makkelijk meezingbare refreinen en snotneuzerige performance.

Maar gelukkig was daar in 2004 ook Bloc Party. Ik zeg niet dat die muziek niet hoekig was of niet meezingbaar en ook Bloc Party had zijn duidelijke invloeden (Joy Division, Gang Of Four), maar ze waren net even wat origineler, serieuzer en kwalitatief interessanter dan de rest. Het debuut Silent Alarm stond vol festivalknallers, opvolger A Weekend In The City kenmerkte zich door een wat rustigere, sfeervollere aanpak, waarmee de band weer zeer succesvol was.

Ik spreek in de verleden tijd, maar Bloc Party is er nog steeds. Wat heet! Intimacy is het nieuwste album en gelukkig breidt de band niet voort op hun eerdere sound, maar heeft het deze hoorbaar veranderd: het is directer, elektronischer en energieker. Bij de eerste luisterbeurten was ik nog niet overtuigd, maar nu vind ik het een goede stap. Nummers als Mercury, Ares en Trojan Horse zijn ontzettend gave nummers, hard en opzwepend. Bij Signs en Biko wordt desalniettemin een overtuigende stap teruggenomen.

Een paar weken geleden zag ik Bloc Party in WATT in Rotterdam (ik had er kaartjes voor gewonnen). Het was uiteindelijk beter dan ik verwachtte. Het viertal bracht de halve zaal tot een kolkende, stuiterende massa en ook mijn zweet vloei rond alsof het gewas besproeid moest worden. De stoïcijnse houding van de bassist en vooral onbeweeglijke gitarist werd gecompenseerd door de tomeloze energie van de extreem goede drummer en onvermoeibare zanger/gitarist Kele Olereke. Ik schenk u een filmpje van één van de hoogtepunten in Rotterdam (de video is niet van die show overigens); Ares!

at the close of every day

Het is een misverstand dat er in Nederland geen interessante muziek wordt gemaakt. Dat wordt er namelijk wel degelijk, je moet alleen goed zoeken. Zo kan je de naam at the close of every day (zonder hoofdletters!) tegenkomen. Dit project van Minco Eggersman (drums/zang) en Axel Kabboord (gitaar) brengt sinds 2002 de ene mooie plaat na de andere uit.

Als je je in at the close of every day verdiept, merk je al gauw dat de benaming 'anders' de band goed past. In alles is atcoed (de reguliere afkorting) geen normale band. De voertaal van de liedjes is bijvoorbeeld voornamelijk Engels, maar soms verschijnt er ook zo maar een geheel Nederlandstalig album (De Geluiden Van Weleer uit 2005). De heren zijn ook overtuigd christen, wat soms doorschemert in de teksten, maar het is zeker geen relipop. Atcoed lijkt ook zijn mysterieuze imago vast te willen houden; kijk maar eens op de site van het label van atcoed www.volkoren.com en je snapt wat ik bedoel.

De muziek zelf is moeilijk te omschrijven. Anderen gebruiken termen als 'melancholieke pop', 'emo' (en dan moet je niet denken aan depressieve mannen met make-up, maar meer aan acts als Fugazi), 'americana' (of 'hollandia') of 'nachtmuziek'. De nummers zijn vaak ingetogen, smaakvol ingekleurd door bezwerende gitaarpartijen en kalme melodieën. Karakteristiek is ook de vlakke stem van Eggersman, die sommigen wellicht irriteert, maar voor mij juist een pluspunt is.

Mijn favoriete album tot nu toe is De Geluiden Van Weleer, maar ook Zalig Zijn De Armen Van Geest en de laatste plaat Troostprijs mogen er zijn. Het is ook een pluspunt dat Eggersman en Kabboord hele sympathieke muzikanten lijken, zo bleek toen ik ze dit jaar op een zondagmiddag in een bijna geheel lege grote zaal van Het Kasteel zag. Daar speelden ze een prima set en het leek ze niet te deren dat er naast bekenden en enkele nieuwsgierigen niemand de moeite had genomen te komen.

Luister de mp3'tjes en, mits je het mooi vindt, duik in de muziek, want het grijpt je en laat je niet meer los. De trots van de Nederlandse kwaliteitsmuziek is at the close of every day.


















't Hellend Vlak
In The Light I Wrap My Tears

De LP

Pleziertjes, je kent ze wel. Onverwachte dingen die je humeur goed doen. Vorige week had ik er eentje. Mijn oom en tante gaan verhuizen naar een kleiner huis in Goeree-Overflakkee (wat een naam trouwens!) en moeten daarom wat spullen kwijt, waaronder een groot deel van hun lp-collectie. Het pleziertje was dat ik mocht uitzoeken wat ik wilde en derhalve met meer dan 200 lp's thuiskwam!

En wat voor een platen. Frank Zappa en Pink Floyd spannen de kroon met bij elkaar een stuk of 30 lp's, maar er zit nog veel meer moois bij. Bekende artiesten als The Beatles (een raritiesplaat!), Neil Young en Lou Reed, maar ook obscuurdere namen als Osibisa, Roland Kirk, Pigbag en The Ozark Mountain Daredevils. De laatste dagen ben ik dan ook veel bezig met lp's beluisteren en ik heb al een aantal mooie dingen ontdekt (eergisteren nog het fantastische Grand Funk). Als het me gaat lukken om de platenspeler op de computer aan te sluiten zal ik het beste uit mijn collectie beschikbaar stellen.

Nu moet u het doen met een filmpje van de eerder genoemde Roland Kirk, een jazzsaxofonist uit Columbus, Ohio. Hij was blind, maar was toch in staat zo'n drie saxofoons tegelijk te bespelen. Hier speelt hij samen met o.a. de legendarische McCoy Tyner:

Kaukasus

En ik heb weer een nieuwe tekst geschreven die ik met jullie wil delen. Vers van de pers, gisteravond geproduceerd naar aanleiding van de documentaire 'Boogieman' over Lee Atwater, wijlen campagnestrateeg en adviseur van o.a. Ronald Reagan en George Bush Sr. Hij was een meester in smerige campagnes, dus het verspreiden van valse geruchten over de tegenstander, agressieve reclamefilmpjes maken en andere laag bij de grondse tactieken. Vlak voordat hij doodging aan kanker, had hij toch spijt van het 'kapot maken' van opponenten en verontschuldigde hij zich bij iedereen die hij wat had aangedaan.

Kaukasus

Hallo, ik zal me even voorstellen.
Ik ben de spindoctor.
Hoe gaat het met jou? Goed?
Dat zal niet lang meer duren.
Waarom? Nou, zoals ik net al zei:
Ik ben de spindoctor
Het is eigenlijk heel simpel:

Jij bent de noot en ik ben de kraker
Jij de crimineel, ik de bewaker
Ik de politie, jij bent de staker
Ik ben de spindoctor
Jij bent het marktplein en ik ben de bom
Jij bent Bethlehem en ik Sodom
Ik de stokken, jij bent de trom
Ik ben de spindoctor

Snap je het? Ik leg het nog een keer uit:

Ik ga je slaan, schoppen en bijten
Ik ga je gehele lichaam openrijten
Ik ga liegen over jouw verleden
Want ik ben de trap en jij de treden
Jij bent het doelwit waar ik op mag spuien
Ik zal hele menigten tegen jou opruien
Er rest niets dan een hoopje as van jou
Ik vermorzel je zonder enig berouw

Voor hen zal jij het monster zijn
De gek, de verrader, de boeman zijn
Maar ik, ik ging buiten mijn boekje
En kruip ongezien ver weg in een hoekje

Want ik ben de spindoctor
Ik ben de spindoctor
Vernietigen is mijn vak
Mijn touwtjes om jou zitten strak
Want ik ben de spindoctor
Ik ben de spindoctor

Ja, daar schrik je wel van hè?
Ach, zo gaat het leven nou eenmaal.

Vrienden heb ik niet en ik zal ze nooit krijgen
Het enige dat telt is je op de ladder doen stijgen
Daarvoor moet je je tegenstanders aan je speer rijgen
Ik ben de spindoctor

Voor hen zal jij het monster zijn
De gek, de verrader, de boeman zijn
Maar ik, ik ging buiten mijn boekje
En kruip ongezien ver weg in een hoekje
Ik ben de spindoctor

Nou, aangenaam kennis te maken.
Oja, nog 1 ding:

Als ik jou roep bij mijn sterfbed
En mijn masker van haat wegzet
Vergeef me dan als ik me sterk
En zeg: ik deed ook maar mijn werk

Mixtape 1: 1999

Ik presentuur u een nieuw fenomeen op deze blog: de mixtape. Dit is een verzameling nummers die bijvoorbeeld een bepaald thema, stijl of jaar van uitgave met elkaar delen. Vandaag gaat het over het muziekjaar 1999. Dit was, zo zag ik in mijn muzikale bibliotheek, geen heel bijzonder jaar, al waren er erg mooie releases van Bonnie 'Prince' Billy en Wilco. Toch ben ik er in geslaagd een mooie tape samen te stellen. Veel luisterplezier!

Tracklist:
1 Wilco - She's A Jar
2 Supergrass - Pumping On Your Stereo
3 Beulah - Sunday Under Glass
4 Sigur Ros - Staralfur
5 The Olivia Tremor Control - Hideways
6 Muse - Sunburn
7 Tom Waits - Hold On
8 dEUS - Instant Street
9 Red Hot Chili Peppers - Purple Stain
10 Bonnie 'Prince' Billy - Nomadic Revery (All Around)
11 Kula Shaker - Mystical Machine Gun

Mixtape

Lijstje nr.2: De Stad

De stad. Het leeft. Het brult. Het suist. Het kolkt. Het zuigt.
En het inspireert. Vele muzikanten hebben odes aan de sfeer, klaagzangen over de vluchtigheid of beschouwing over het kosmopolitisme geschreven. Aldus schenk ik u mijn top 20 van liedjes met steden in de titel!

1 Sufjan Stevens – Chicago
2 Beirut – Nantes
3 Maarten Van Roozendaal – Babel
4 Wilco – Via Chicago
5 Editors – Munich
6 Ryan Adams – New York, New York
7 Sufjan Stevens – Jacksonville
8 Jeff Buckley – Vancouver
9 Vampire Weekend – Oxford Comma
10 Beirut – Prenzlauerberg
11 Boudewijn de Groot – Parijs, Berlijn, Madrid
12 Interpol – NYC
13 Elliott Smith – LA
14 Joanna Newsom – Swansea
15 Oasis – Columbia
16 Spinvis – Herfst En Nieuwegein
17 Malajube – Montreal -40C
18 Nicole Atkins – Brooklyn’s On Fire
19 The Decemberists – O Valencia!
20 The Mountain Goats – Tallahassee

Natuurlijk kunt u een aantal van deze liedjes ook beluisteren:

Sufjan Stevens - Chicago
Beirut - Nantes
Wilco - Via Chicago

Blitzen Trapper

Een tijd geleden zei ik dat Fleet Foxes het beste album van het jaar had gemaakt. Dit moet ik nu relativeren, want het heeft flinke concurrentie gekregen. Er is namelijk een band uit Portland, Oregon die een even inventieve, schitterende plaat heeft uitgebracht. 'Furr' is het vierde album van Blitzen Trapper, een sextet onder leiding van zanger/gitarist/pianist Eric Earley.

Deze Earley tekent voor alle nummers op Furr: van Sleepytime In The Western World, met een fantastisch akkoordenschema, via de schitterende akoestische ballade Furr en het beweeglijke Saturday Nite, dat zelfs aan Scissor Sisters doet denken, tot het met een indrukwekkende oerscreeuw beginnende Love U. Dat is de kracht van Furr; elk nummer, behalve wellicht het wat al te countrysque Stolen Shoes + A Rifle, is op zijn eigen manier sterk.

Blitzen Trapper is eigenlijk een aanrader voor iedereen, maar als je fan bent van het vroege werk van Beck, de experimenteerdrang van Pixies, het rootsy gevoel van Wilco, de kracht van Bright Eyes en de aanstekelijkheid van The Shins vind je dit al helemaal goed. Dit neemt niet weg dat Blitzen Trapper zich een totaal eigen combinatie heeft aangemeten van alt country-pop aan de ene kant en indierockherrie aan de andere kant.

Furr
Sleepytime In The Western World


Hele album (klik op: try)

Herfst

Gisteren moest ik even naar het nabij gelegen winkelcentrum fietsen en toen besloot ik, onder de indruk van het prettige weer, om er een klein tochtje door het (soort van) natuurgebied in Alphen bij toe te voegen. Hiermee bedoel ik het gebied rond de Zegerplas (het kunstmatig aangelegde meer) en de golfbaan. Danig overrompeld door hoe de herfst dit prachtig kleurde, borrelde er een gedicht annex songtekst bij me op. Dit is het resultaat.

Jute

Ik fiets langs de dijk
Die het dorp van de snelweg scheidt
Voor het eerst sinds lange tijd
Dat het zo mooi herfst

De bomen ademen
In en uit, blazen de bladeren
Het bruggetje, het veerooster
Ongerept is het niet
Maar als het fietspad krult
Bij het beekje zo stil
En het geloei van de koeien
Opstijgt boven de haarspeldbocht
Dan ben ik daar niet rouwig om

In de verte een meisje
Diep weggezonken in de muziek
Haar blik ziet niet wat mijn blik ziet
De zon op de Hooglanders
Nee, haar blik ziet
School, werk, haar ouders, maar niet
Het wuivende gras of de lucht witblauw

Het meer van azuur
Glinstert zo kalm
Eigenlijk een meertje van niks
Behalve
Als het zo mooi herfst

Vader en zoon en een bootje
Liters en liters water
Zonder concurrentie
Ze leggen aan bij moeder
Dit pakt ze hen niet meer af

Een stel omhelst zo verliefd
Bij de parkeerplaats
En de Chinees bakt stug
Zijn Foe Yong Hai
En ziet niet
Dat het zo mooi herfst

Ik stuur naar rechts
Het pad naar de huizen
De bladeren knisperen verlegen
Als ze schuiven onder mij
Een man met sigaar
Een jonge vrouw, kind in de buggy
Ik houd zelfs van het gat waarin ik woon
Als het zo mooi herfst

Hello Saferide

Soms kijk je weken, maanden, zelfs jaren uit naar nieuw materiaal van je favoriete artiest, en soms is het er onverwachts opeens. Dit laatste gebeurde me bij Hello Saferide, een Zweedse zangeres die in 2005 met 'Introducing....' een ontroerend mooi album afleverde. Door haar onbekendheid zag ik haar nieuwe vehikel nergens aangekondigd, dus mijn dag werd in een keer goed toen ik 'More Modern Short Stories From Hello Saferide' ontdekte.

Het eerste nummer 'I Wonder Who Is Like This One' maakt duidelijk dat Annika Norlin, haar echte naam, haar tekstuele eigenzinnigheid heeft behouden. 'People are like songs, it's true' zingt ze, 'Me, I’m like Can’t get you out of my head, annoying at times, but I make you want to dance'. De spaarzame gitaarbegeleiding van de opener is niet geheel representatief voor het album, blijkt al snel. '2008' is een aanstekelijk popnummer waar de piano en drum ook hun entree doen. Ondanks de eenvoudige couplet-refrein opbouw vliegt het nummer van rond de 4 minuten om. Ook 'X telling me.....' over het verlies van Norlins maagdelijkheid, en 'Travelling with HS' blijken zulke up-tempo popsongs.

Het grootste verschil met haar debuut is dat 'More Modern Short Stories' enigszins rijkelijker geproduceerd is: de nummers klinken voller en de nummers worden voorzien van treffende arrangementen (koren, strijkers etc.), zoals op de waardige afsluiter 'Arjeplog' dat onwillekeurig aan Nicole Atkins doet denken. Het middenrif vormt het mooiste pakket aan nummers. 'Middle Class' begint met een lo-fi gitaarriffje, maar dan vallen pardoes alle instrumenten in en ontwikkelt zich een zeer sterk, voor Saferidebegrippen stevig nummer dat door het herhalende gitaarmotief een klassieker in de dop is. In 'Parenting Never Ends' wordt even gas teruggenomen: hierin vertelt Norlin over haar hang naar de geborgenheid in het vroegere ouderlijk huis.

Hello Saferide onderscheidt zich al jaren door haar sterk autobiografische, verhalende, soms hilarische teksten die vaak verhandelen over haar liefdessores. Op het al eerder te verkrijgen 'Anna' vertelt ze over hoe het zou zijn als zij en haar lief een dochter hadden gekregen. 'She would have won the Nobel Prize and thanked her mama for all the good advice', maar helaas: 'Well I’m real sorry Anna, you never got to be, because your daddy moved on and left me.'. Dit motief komt vaak terug: de verhouding tussen Norlins idealen en de werkelijkheid. '25 Days' is een van de sterkste nummers. Hierin worden de 25 dagen zonder haar lief beschreven. Vanaf 23 dagen wordt opeens snel naar 10 afgeteld 'because I slept for so long those days'.

Zoals op het debuut is niet elke song even sterk: 'Overall' heeft met zijn staccato piano, roffelende drum en overdreven simpelheid iets irritants in zich en 'Sancho Panzo' is een saai niemendalletje van minder dan twee minuten.

Maar we kunnen concluderen: Hello Saferide heeft haar positie verstevigd. 'More Modern Short Stories' bevat sterke singer/songwriter-popsongs volgens een recept van Zweedse eigenzinnigheid. Tekstueel zit het tevens wel snor. Geweldige plaat!

Middle Class
I Wonder Who Is Like This One

Lijstje nr.1: De 'N'

Ik moet iets bekennen: ik ben een lijstjesjongen. Vanaf mijn kindertijd heb ik al lijstjes gemaakt (vooral over zelf verzonnen sporten destijds). Nu maak ik, om mijn verveling tegen te gaan, wel eens muzikale lijstjes, variërend van enigszins zinnige (de jaarlijstjes) tot onzinnige (de nummers op een album van Radiohead). Op deze blog zal dan ook de serie 'lijstje' verschijnen, met vandaag de aftrap.

Het gaat vandaag over albums die beginnen met de letter 'N'. Ja, de N van Nico, Newton, Naaimachines, Neil Young en NPS.

1 Nux Vomica (The Veils, 2006): Meesterwerk van Finn Andrews en zijn vrienden: een cd vol passie, vuur, chaos en verdriet. Zo doorleefd heeft muziek nog nooit geklonken.
2 New Skin For The Old Ceremony (Leonard Cohen, 1974): 11 superieure liedjes van Canadese songsmid, die de opmerkelijke gave bezit om zijn prachtige teksten exact qua metrum en timing te laten passen in de muziek.
3 Neon Bible (Arcade Fire, 2007): Na voorganger 'Funeral' gaat AF gewoon door met het maken van overdonderende muziek.
4 Nice And Nicely Done (The Spinto Band, 2006): Misschien wel de beste snotneuzenmuziek van de laatste jaren, deze pretentieloze Libertinesque britpop uit de VS.
5 No Balance Palace (Kashmir, 2005): Mysterieuze plaat uit Denemarken, rock met een experimenteel randje.
6 Night Falls Over Kortedala (Jens Lekman, 2007)
7 Notorious Byrd Brothers (The Byrds, 1968)
8 Narrow Stairs (Death Cab For Cutie, 2008)
9 Natural History (I Am Kloot, 2001)
10 New Magnetic Wonder (Apples In Stereo, 2007)

The Veils - Calliope!
The Spinto Band - Brown Boxes
Kashmir - The Curse Of Being A Girl

Een Kathedraal Van Een Band

Er zijn van die vragen die ik mijzelf regelmatig stel. Is Radiohead of The Beatles mijn favoriete band? Wat is het beste album uit 2005? En ook: Welke artiest zou ik het liefst willen zijn en waar?

Op die laatste vraag heb ik een antwoord. Ik dacht lang dat ik het liefst op het podium in The Libertines zou willen zitten, maar het is een andere band geworden: Arcade Fire. Er is voor mij geen band met zoveel kracht, energie en emotie als dit Canadese collectief. Frontman Win Butler schrijft nummers die staan, niet als een huis of een flat, nee, als een kathedraal. Ik zag Arcade Fire vorig jaar in de HMH en dat is het beste optreden wat ik tot nu toe gezien heb. Ik durf zelfs te zeggen dat het een van de beste, zo niet de beste, livebands van het moment is.

In 2007 mocht Arcade Fire spelen op het enorme Engelse festival Glastonbury. De band was als een van de laatste geprogrammeerd en kon zodoende profiteren van de invallende duisternis die goed bij hun muziek past. Het resulteerde in een set vol perfectie, met als hoogtepunt Intervention, van het laatste album Neon Bible. Om terug te komen op de vraag die ik mijzelf eerder stelde: Ik zou in Arcade Fire willen zitten terwijl ze Intervention spelen op Glastonbury 2007!

Fleet Foxes

Voorlopig is de beste plaat van 2008 gemaakt door Fleet Foxes. De leden omschrijven hun muziek zelf als 'baroque harmonic pop jams' en ik zal het in het Nederlands proberen: vijf mannen met stemmen van Beach-boys-kwaliteit die de muziek van Neil Young, The Beatles en Sufjan Stevens samenpakken in prachtige indiecountryfolksongs. Duidelijk? Waarschijnlijk niet, daarom kunt u hier enkele liedjes neerladen.
Als u gecharmeerd bent (en dat kan bijna niet anders), kunt u ook de wonderlijke cover van de jonge Zweedse dames van First Aid Kit bekijken.

He Doesn't Know Why
Tiger Mountain Peasant Song

Verlangen

Ik ben een groot liefhebber van mooie Nederlandse songteksten. Ik denk dan aan de pennenvruchten van Lennaert Nijgh, Maarten Van Roozendaal, Spinvis en ook......

Bram Vermeulen. Deze man is bekend geworden in de jaren '70, toen hij met Freek de Jonge het revolutionaire cabaretduo Neerlands Hoop vormde. Op een gegeven moment ging de Jonge zijn eigen uiterst succesvolle weg en begon Vermeulen zich toe te leggen op de nederlandstalige muziek. In de schaduw van de populaire artiesten heeft hij tot zijn dood in 2004 een flinke stapel mooie liedjes geproduceerd. Kenmerkend zijn de weemoedige teksten en de robuuste, gepassioneerde zang. Ik wil u een van deze liedjes, en dan vooral de tekst tonen.

Verlangen

Er is een deel van mij in de Ardennen blijven steken
Een ander stuk ligt in Italië aan zee
Weer een ander deel is in Les Landes gebleven
Ik neem steeds minder van mezelf nog mee

Zo heb ik als ik weg ben te weinig mee van mij
Zodat ik niet lang kan blijven
En ik weer terug moet naar daar waarvan ik kwam
Om dan weer thuis te weten dat waar ik heb gezeten
Ook deze keer natuurlijk z'n deel weer van mij nam

Er is een deel van mij in jouw ogen blijven steken
Een ander stuk zit in de lijnen van je huid
Weer een ander deel is in je handen gebleven
Met steeds minder van mezelf kom ik uit

Zo heb ik als ik weg ben te weinig mee van mij
Zodat ik niet lang weg kan blijven
en zonder dat er iets gebeurde terug zal moeten gaan
Om dan bij jouw te weten
Dat waar ik heb gezeten
Het deel dat ik bij jou laat
Ook zonder mij wel blijft bestaan

Er is een deel van mij in de Ardennen blijven steken
Een ander stuk ligt in Italië aan zee
Weer een ander deel is in Les Landes gebleven
Ik neem steeds minder van mezelf nog mee

Zo heb ik als ik daar ben te weinig mee van mij
Zodat ik nooit meer lang kan blijven
en ik terug moet naar daar waarvan ik kwam
Om dan thuis te weten dat ik niet kan vergeten
Zo komt alles wat ik achterlaat er als verlangen bij

Om dan thuis te weten
Dat ik niks kan vergeten
Zo komt alles wat ik achterlaat
Er als verlangen bij

Download

Een nieuwe blog

Vanochtend schoot er een wilde gedachte door mijn hoofd: 'Ik ga mijn eigen blog beheren!'. Zodoende is hier nu Limonadeglazen Wodka, mijn nieuwe blog. De naam is afgeleid van het gelijknamige nummer van een van mijn muzikale helden, namelijk Spinvis. Deze blog zal waarschijnlijk voornamelijk gaan over mijn muzikale voorkeuren die ik graag met anderen deel, afgewisseld met wat eigen tekstuele probeersels en eventueel enkele alledaagse beslommeringen. Het hoe en wat weet ik ook nog niet precies, maar dat merk ik vanzelf wel.

Allereerst zal ik u het al eerder genoemde nummer Limonadeglazen Wodka van geluidskunstenaar Erik de Jong, alias Spinvis, tonen.