Extraatje

Ik heb net mijn lijstje geplaatst met de beste cd's van 2009, maar daar is geen muziek bijgevoegd, dus als extraatje presenteer ik u de artiest van 2009 met het nummer van 2009: Grizzly Bear!

Nieuw gedicht

Een fictionele scène in zomaar een kroeg:

Apotheose
Veel te knap voor zo’n verdorde toon
die, nagalmend in diffuse sigarettenrook,
aan mij gericht lijkt te zijn.
Ik spoel terug naar daarnet, toen jazz
de tent verwarmde (en geen verwarde pistolenrap)
en zie hoe jouw ogen daadwerkelijk twinkelden.
Ja, ik verwachtte antwoord, verwonderd,
vertederd misschien; zoete witte wijn zou ik
je kopen, een pilsje voor mijzelf.

Maar je ogen zijn raadselachtig
vernauwd, je neemt een slok te ferm geurende
brandy-cola en met een stem die argeloze
finesse doet vermoeden zeg je:
‘daar doe ik niet aan mee’

2009

Voor mij was 2009 een wat teleurstellend jaar. Het kan eraan liggen dat ik wat minder actief was in het zoeken van muziek, maar ik ben vergeleken met de voorgaande hoogstaande jaren een stuk minder topplaten tegengekomen. Tevens hebben veel artiesten die ik al kende me nauwelijks verrast. Maar ik heb hoop voor volgend jaar, aangezien al aardig wat van mijn favoriete bands te kennen hebben gegeven iets nieuws uit te brengen.

Van de 50 albums die ik heb geluisterd, hebben deze 36 me in enige mate geplezierd. Er is 1 absoluut meesterwerk uitgebracht (Veckatimest), tegenover 3 vorig jaar. Nederland heeft zich prominenter in mijn lijst genesteld dan voorgaande jaren. Positieve verrassingen zijn Moss, Wende en Bill Callahan. Tegenvallers zijn Conor Oberst, The Decemberists en Kim Janssen.

1 Grizzly Bear – Veckatimest
2 The XX – The XX
3 Wilco – Wilco (The Album)
4 Editors – In This Light And On This Evening
5 Patrick Watson – Wooden Arms
6 Wende – No 9.
7 The Pains Of Being Pure At Heart – The Pains Of Being Pure At Heart
8 The Veils – Sun Gangs
9 Moss – Never Be Scared/Don’t Be A Hero
10 Johan – 4

11 Animal Collective – Merriweather Post Pavillion
12 Bill Callahan – Sometimes I Wish We Were An Eagle
13 Cymbals Eat Guitars – Why There Are Mountains
14 Fanfarlo – Reservoir
15 Sunset Rubdown – Dragonslayer
16 Kasabian – The West Rider Pauper Lunatic Asylum
17 The Flaming Lips – Embryonic
18 Das Pop – Das Pop
19 M. Ward – Hold Time
20 Iran – Dissolver

21 God Help The Girl – God Help The Girl
22 Malajube – Labyrinthes
23 Franz Ferdinand – Tonight: Franz Ferdinand
24 Anni Rossi – Rockwell
25 Phosphorescent – To Willie
26 Lucky Fonz III – A Family Like Yours
27 Most Unpleasant Man – Nothing Moves Slower
28 John Frusciante – The Empyrean
29 Dirty Projectors – Bitte Orca
30 Bonnie ‘Prince’ Billy – Beware

31 Fuck Buttons – Tarot Sport
32 Girls – Album
33 Islands – Vapours
34 Beirut – March Of The Zapotec/Realpeople Holland
35 Mumford & Sons – Sigh No More
36 Arctic Monkeys – Humbug

Rawie

Mag ik aandacht voor de geweldige dichter Jean-Pierre Rawie en zijn melancholieke gedichten. Zij handelen veelal over dood, liefde en vergankelijkheid. Rawie schrijft in klassieke vormen en laat zijn strofes heerlijk lopen. Dit gedicht komt uit de bundel 'Kwade Trouw'.


Kleine Liefdesverklaring
Ik ben al bijna dood, en ik
zal nooit aan mensen wennen;
zo meen ik ook geen ogenblik
je werkelijk te kennen,

maar soms, tezamen in het huis
en in éen bed tezamen.
met het behoedzame geruis
van regen langs de ramen,

heb ik wel eens een kort moment
gedacht dat ik doorgrondde
hoe ondoorgrondelijk je bent,
en dat al veel gevonden.

Gogme

Stil de rookdoorlopen kamer binnensluipen
Zien hoeveel meter onbereikbaarheid op me wacht
Met uitschuifarm en wild verlangen
De fruitschaal aftasten, de eeuwen doorwaden
Tot de verboden vrucht zich prijsgeeft
Ik ontklem met heel mijzelf

Meubels mijn lichaam laten worden
De bundel van het stof ontdoen
De windrichting laten bepalen
Welke letters zich moeten ontvouwen
Het tienmaal lezen en er dan
Geen zak van begrijpen
Daar houd ik van

Hetze

Bij elke tik van de telmachine
Kan de tijd jou inhalen
Rechtsom desnoods
Zonder bekeuring
Je perst nog een ‘dit kan toch niet zomaar’
Uit je huilbui
Maar de tijd luistert nooit

Misschien nu u dit leest
Wordt er aangebeld
En ik ben het niet

Geen lieve fluisterwoordjes
Dat ik plus jij wij is
Dat niemand zal vergeten
Dat er altijd iets blijft bestaan
Iedere tel
Kan er een deel van mij vergaan

Wat moet ik doen
Op de gifhouten stoelen
Die jouw herinneringen denken voor te stellen

Om de hoek vijlt het geluid van leegte
Zijn nagels

IJkpunt

Gisteren was de uitslag van de Dichter des Vaderlands verkiezing op televisie. Ze maakten er een leuk programma van, met aandacht voor overleden dichters, een klein quizje en een paar vragen aan de vijf genomineerde dichters. Toen kwam het moment dat er filmpjes gespeeld werden waarin de vijf hun gedicht over het jaar 2008 voorlazen. En tja, ik vond het een beetje matig. De gedichten van Tsead Bruinja en Erik Menkveld waren al niet zo bijzonder, maar het was Hagar Peeters die het 'm deed. Zij las een soort goedbedoeld verhaaltje uit het oogpunt van een kind van twaalf (zo klonk het dus ook). Het leek een beetje alsof ze iets begrijpelijks wilde maken om de wat minder belezen mensen ook aan te spreken. Maar gelukkig werd dit verwaande gedrag bestraft. Ramsey Nasr werd uitverkozen tot Dichter des Vaderlands, degene met het langste, moeilijkste, maar naar mijn mening ook beste, gedicht. Goed, over het schouwspel van de verkiezing tot Dichter des Vaderlands gaat mijn gedicht:

IJkpunt
Daar zitten de dichters
Verzeild geraakt in een soort
Wedstrijd wie heeft het geinigste schrijfwerkje

Kijk ze nou toch
Hun eer opzij schuiven
Rijen te begrijpen woorden
Ieder een identiek verschillende invalshoek

Terwijl
Zweten in zolderkamers
Deemoedig doordrenkt van dauw
Meer hun stijl was

Onder aan de toren
Wil het lamgeslagen lingovolk
Iets heel anders horen

Toch wint de tirade
Het tijdverslindend stuk dat telkenmale
Lijkt te eindigen
Het denderende epos van de nieuwe held der dichtkunst

Verslagen zijn de verhevenen

Roosbeef

Er is weer iets nieuws te melden uit Nederland muziekland! Roosbeef is een formatie van Utrechtse bodem die draait om zangeres Roos Rebergen. Zij is een opvallende verschijning met een grote rode haarbos, een onhandige motoriek en een apart soort verlegenheid. De band baarde al eerder opzien door in 2005 de Grote Prijs te winnen. In 2006 kwam de EP 'Roosbeef' uit, met afwisselend Engels- en Nederlandstalige nummers.

Uiteindelijk lag begin deze maand het langverwachte eerste volledige album 'Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten' in de winkel. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: deze plaat is goed! Producer Tom Pintens (gitarist van Zita Swoon) heeft zeer goed werk afgeleverd door de op de EP wat mat klinkende band boven zichzelf uit te laten stijgen. De muziek is spannend, soms onheilspellend, beweeglijk, ritmisch. De teksten zijn zeer sterk, Roos Rebergen houdt er een bijzondere, humoristische schrijfstijl op na. Enkele quotes: 'Ze zegt: 'ik kom uit de randstad', wat moet je dan met hem, heb je een OV ofzo?' en 'ik kan geen auto meer besturen, ook niet als ik een rijbewijs had gehad'.

De eerste single is het fenomenale openingsnummer Onder Invloed, maar dit is zeker niet de enige topper op het album. Te Heet Gewassen, Jongen Gaat Het Leger In, Boerderij, het zijn allemaal prijsnummers. Toegegeven, richting het eind kan het ietwat zeurderig worden, maar het maakt niet uit. Dit debuut hoort nu al bij de beste Nederlandse cd's van 2009, een fabelachtig werkje!

Te Heet Gewassen
Jongen Gaat Het Leger In