Rond 2001 brak de grote nieuwe hausse van gitaarbandjes uit: eerst waren er The Strokes in Amerika, toen The Libertines in Engeland en op het moment dat Franz Ferdinand zijn opwachting maakte gingen alle remmen los. In elke hoek van het Britse schiereiland schoten de bandjes uit de grond. Vaak verschilden deze niet veel van elkaar: altijd weer die hoekige gitaarlijntjes, die makkelijk meezingbare refreinen en snotneuzerige performance.
Maar gelukkig was daar in 2004 ook Bloc Party. Ik zeg niet dat die muziek niet hoekig was of niet meezingbaar en ook Bloc Party had zijn duidelijke invloeden (Joy Division, Gang Of Four), maar ze waren net even wat origineler, serieuzer en kwalitatief interessanter dan de rest. Het debuut Silent Alarm stond vol festivalknallers, opvolger A Weekend In The City kenmerkte zich door een wat rustigere, sfeervollere aanpak, waarmee de band weer zeer succesvol was.
Ik spreek in de verleden tijd, maar Bloc Party is er nog steeds. Wat heet! Intimacy is het nieuwste album en gelukkig breidt de band niet voort op hun eerdere sound, maar heeft het deze hoorbaar veranderd: het is directer, elektronischer en energieker. Bij de eerste luisterbeurten was ik nog niet overtuigd, maar nu vind ik het een goede stap. Nummers als Mercury, Ares en Trojan Horse zijn ontzettend gave nummers, hard en opzwepend. Bij Signs en Biko wordt desalniettemin een overtuigende stap teruggenomen.
Een paar weken geleden zag ik Bloc Party in WATT in Rotterdam (ik had er kaartjes voor gewonnen). Het was uiteindelijk beter dan ik verwachtte. Het viertal bracht de halve zaal tot een kolkende, stuiterende massa en ook mijn zweet vloei rond alsof het gewas besproeid moest worden. De stoïcijnse houding van de bassist en vooral onbeweeglijke gitarist werd gecompenseerd door de tomeloze energie van de extreem goede drummer en onvermoeibare zanger/gitarist Kele Olereke. Ik schenk u een filmpje van één van de hoogtepunten in Rotterdam (de video is niet van die show overigens); Ares!
donderdag 20 november 2008
vrijdag 14 november 2008
at the close of every day
Het is een misverstand dat er in Nederland geen interessante muziek wordt gemaakt. Dat wordt er namelijk wel degelijk, je moet alleen goed zoeken. Zo kan je de naam at the close of every day (zonder hoofdletters!) tegenkomen. Dit project van Minco Eggersman (drums/zang) en Axel Kabboord (gitaar) brengt sinds 2002 de ene mooie plaat na de andere uit.
Als je je in at the close of every day verdiept, merk je al gauw dat de benaming 'anders' de band goed past. In alles is atcoed (de reguliere afkorting) geen normale band. De voertaal van de liedjes is bijvoorbeeld voornamelijk Engels, maar soms verschijnt er ook zo maar een geheel Nederlandstalig album (De Geluiden Van Weleer uit 2005). De heren zijn ook overtuigd christen, wat soms doorschemert in de teksten, maar het is zeker geen relipop. Atcoed lijkt ook zijn mysterieuze imago vast te willen houden; kijk maar eens op de site van het label van atcoed www.volkoren.com en je snapt wat ik bedoel.
De muziek zelf is moeilijk te omschrijven. Anderen gebruiken termen als 'melancholieke pop', 'emo' (en dan moet je niet denken aan depressieve mannen met make-up, maar meer aan acts als Fugazi), 'americana' (of 'hollandia') of 'nachtmuziek'. De nummers zijn vaak ingetogen, smaakvol ingekleurd door bezwerende gitaarpartijen en kalme melodieën. Karakteristiek is ook de vlakke stem van Eggersman, die sommigen wellicht irriteert, maar voor mij juist een pluspunt is.
Mijn favoriete album tot nu toe is De Geluiden Van Weleer, maar ook Zalig Zijn De Armen Van Geest en de laatste plaat Troostprijs mogen er zijn. Het is ook een pluspunt dat Eggersman en Kabboord hele sympathieke muzikanten lijken, zo bleek toen ik ze dit jaar op een zondagmiddag in een bijna geheel lege grote zaal van Het Kasteel zag. Daar speelden ze een prima set en het leek ze niet te deren dat er naast bekenden en enkele nieuwsgierigen niemand de moeite had genomen te komen.
Luister de mp3'tjes en, mits je het mooi vindt, duik in de muziek, want het grijpt je en laat je niet meer los. De trots van de Nederlandse kwaliteitsmuziek is at the close of every day.
't Hellend Vlak
In The Light I Wrap My Tears
Als je je in at the close of every day verdiept, merk je al gauw dat de benaming 'anders' de band goed past. In alles is atcoed (de reguliere afkorting) geen normale band. De voertaal van de liedjes is bijvoorbeeld voornamelijk Engels, maar soms verschijnt er ook zo maar een geheel Nederlandstalig album (De Geluiden Van Weleer uit 2005). De heren zijn ook overtuigd christen, wat soms doorschemert in de teksten, maar het is zeker geen relipop. Atcoed lijkt ook zijn mysterieuze imago vast te willen houden; kijk maar eens op de site van het label van atcoed www.volkoren.com en je snapt wat ik bedoel.
De muziek zelf is moeilijk te omschrijven. Anderen gebruiken termen als 'melancholieke pop', 'emo' (en dan moet je niet denken aan depressieve mannen met make-up, maar meer aan acts als Fugazi), 'americana' (of 'hollandia') of 'nachtmuziek'. De nummers zijn vaak ingetogen, smaakvol ingekleurd door bezwerende gitaarpartijen en kalme melodieën. Karakteristiek is ook de vlakke stem van Eggersman, die sommigen wellicht irriteert, maar voor mij juist een pluspunt is.
Mijn favoriete album tot nu toe is De Geluiden Van Weleer, maar ook Zalig Zijn De Armen Van Geest en de laatste plaat Troostprijs mogen er zijn. Het is ook een pluspunt dat Eggersman en Kabboord hele sympathieke muzikanten lijken, zo bleek toen ik ze dit jaar op een zondagmiddag in een bijna geheel lege grote zaal van Het Kasteel zag. Daar speelden ze een prima set en het leek ze niet te deren dat er naast bekenden en enkele nieuwsgierigen niemand de moeite had genomen te komen.
Luister de mp3'tjes en, mits je het mooi vindt, duik in de muziek, want het grijpt je en laat je niet meer los. De trots van de Nederlandse kwaliteitsmuziek is at the close of every day.
't Hellend Vlak
In The Light I Wrap My Tears
vrijdag 7 november 2008
De LP
Pleziertjes, je kent ze wel. Onverwachte dingen die je humeur goed doen. Vorige week had ik er eentje. Mijn oom en tante gaan verhuizen naar een kleiner huis in Goeree-Overflakkee (wat een naam trouwens!) en moeten daarom wat spullen kwijt, waaronder een groot deel van hun lp-collectie. Het pleziertje was dat ik mocht uitzoeken wat ik wilde en derhalve met meer dan 200 lp's thuiskwam!
En wat voor een platen. Frank Zappa en Pink Floyd spannen de kroon met bij elkaar een stuk of 30 lp's, maar er zit nog veel meer moois bij. Bekende artiesten als The Beatles (een raritiesplaat!), Neil Young en Lou Reed, maar ook obscuurdere namen als Osibisa, Roland Kirk, Pigbag en The Ozark Mountain Daredevils. De laatste dagen ben ik dan ook veel bezig met lp's beluisteren en ik heb al een aantal mooie dingen ontdekt (eergisteren nog het fantastische Grand Funk). Als het me gaat lukken om de platenspeler op de computer aan te sluiten zal ik het beste uit mijn collectie beschikbaar stellen.
Nu moet u het doen met een filmpje van de eerder genoemde Roland Kirk, een jazzsaxofonist uit Columbus, Ohio. Hij was blind, maar was toch in staat zo'n drie saxofoons tegelijk te bespelen. Hier speelt hij samen met o.a. de legendarische McCoy Tyner:
En wat voor een platen. Frank Zappa en Pink Floyd spannen de kroon met bij elkaar een stuk of 30 lp's, maar er zit nog veel meer moois bij. Bekende artiesten als The Beatles (een raritiesplaat!), Neil Young en Lou Reed, maar ook obscuurdere namen als Osibisa, Roland Kirk, Pigbag en The Ozark Mountain Daredevils. De laatste dagen ben ik dan ook veel bezig met lp's beluisteren en ik heb al een aantal mooie dingen ontdekt (eergisteren nog het fantastische Grand Funk). Als het me gaat lukken om de platenspeler op de computer aan te sluiten zal ik het beste uit mijn collectie beschikbaar stellen.
Nu moet u het doen met een filmpje van de eerder genoemde Roland Kirk, een jazzsaxofonist uit Columbus, Ohio. Hij was blind, maar was toch in staat zo'n drie saxofoons tegelijk te bespelen. Hier speelt hij samen met o.a. de legendarische McCoy Tyner:
woensdag 5 november 2008
Kaukasus
En ik heb weer een nieuwe tekst geschreven die ik met jullie wil delen. Vers van de pers, gisteravond geproduceerd naar aanleiding van de documentaire 'Boogieman' over Lee Atwater, wijlen campagnestrateeg en adviseur van o.a. Ronald Reagan en George Bush Sr. Hij was een meester in smerige campagnes, dus het verspreiden van valse geruchten over de tegenstander, agressieve reclamefilmpjes maken en andere laag bij de grondse tactieken. Vlak voordat hij doodging aan kanker, had hij toch spijt van het 'kapot maken' van opponenten en verontschuldigde hij zich bij iedereen die hij wat had aangedaan.
Kaukasus
Hallo, ik zal me even voorstellen.
Ik ben de spindoctor.
Hoe gaat het met jou? Goed?
Dat zal niet lang meer duren.
Waarom? Nou, zoals ik net al zei:
Ik ben de spindoctor
Het is eigenlijk heel simpel:
Jij bent de noot en ik ben de kraker
Jij de crimineel, ik de bewaker
Ik de politie, jij bent de staker
Ik ben de spindoctor
Jij bent het marktplein en ik ben de bom
Jij bent Bethlehem en ik Sodom
Ik de stokken, jij bent de trom
Ik ben de spindoctor
Snap je het? Ik leg het nog een keer uit:
Ik ga je slaan, schoppen en bijten
Ik ga je gehele lichaam openrijten
Ik ga liegen over jouw verleden
Want ik ben de trap en jij de treden
Jij bent het doelwit waar ik op mag spuien
Ik zal hele menigten tegen jou opruien
Er rest niets dan een hoopje as van jou
Ik vermorzel je zonder enig berouw
Voor hen zal jij het monster zijn
De gek, de verrader, de boeman zijn
Maar ik, ik ging buiten mijn boekje
En kruip ongezien ver weg in een hoekje
Want ik ben de spindoctor
Ik ben de spindoctor
Vernietigen is mijn vak
Mijn touwtjes om jou zitten strak
Want ik ben de spindoctor
Ik ben de spindoctor
Ja, daar schrik je wel van hè?
Ach, zo gaat het leven nou eenmaal.
Vrienden heb ik niet en ik zal ze nooit krijgen
Het enige dat telt is je op de ladder doen stijgen
Daarvoor moet je je tegenstanders aan je speer rijgen
Ik ben de spindoctor
Voor hen zal jij het monster zijn
De gek, de verrader, de boeman zijn
Maar ik, ik ging buiten mijn boekje
En kruip ongezien ver weg in een hoekje
Ik ben de spindoctor
Nou, aangenaam kennis te maken.
Oja, nog 1 ding:
Als ik jou roep bij mijn sterfbed
En mijn masker van haat wegzet
Vergeef me dan als ik me sterk
En zeg: ik deed ook maar mijn werk
Kaukasus
Hallo, ik zal me even voorstellen.
Ik ben de spindoctor.
Hoe gaat het met jou? Goed?
Dat zal niet lang meer duren.
Waarom? Nou, zoals ik net al zei:
Ik ben de spindoctor
Het is eigenlijk heel simpel:
Jij bent de noot en ik ben de kraker
Jij de crimineel, ik de bewaker
Ik de politie, jij bent de staker
Ik ben de spindoctor
Jij bent het marktplein en ik ben de bom
Jij bent Bethlehem en ik Sodom
Ik de stokken, jij bent de trom
Ik ben de spindoctor
Snap je het? Ik leg het nog een keer uit:
Ik ga je slaan, schoppen en bijten
Ik ga je gehele lichaam openrijten
Ik ga liegen over jouw verleden
Want ik ben de trap en jij de treden
Jij bent het doelwit waar ik op mag spuien
Ik zal hele menigten tegen jou opruien
Er rest niets dan een hoopje as van jou
Ik vermorzel je zonder enig berouw
Voor hen zal jij het monster zijn
De gek, de verrader, de boeman zijn
Maar ik, ik ging buiten mijn boekje
En kruip ongezien ver weg in een hoekje
Want ik ben de spindoctor
Ik ben de spindoctor
Vernietigen is mijn vak
Mijn touwtjes om jou zitten strak
Want ik ben de spindoctor
Ik ben de spindoctor
Ja, daar schrik je wel van hè?
Ach, zo gaat het leven nou eenmaal.
Vrienden heb ik niet en ik zal ze nooit krijgen
Het enige dat telt is je op de ladder doen stijgen
Daarvoor moet je je tegenstanders aan je speer rijgen
Ik ben de spindoctor
Voor hen zal jij het monster zijn
De gek, de verrader, de boeman zijn
Maar ik, ik ging buiten mijn boekje
En kruip ongezien ver weg in een hoekje
Ik ben de spindoctor
Nou, aangenaam kennis te maken.
Oja, nog 1 ding:
Als ik jou roep bij mijn sterfbed
En mijn masker van haat wegzet
Vergeef me dan als ik me sterk
En zeg: ik deed ook maar mijn werk
dinsdag 4 november 2008
Mixtape 1: 1999
Ik presentuur u een nieuw fenomeen op deze blog: de mixtape. Dit is een verzameling nummers die bijvoorbeeld een bepaald thema, stijl of jaar van uitgave met elkaar delen. Vandaag gaat het over het muziekjaar 1999. Dit was, zo zag ik in mijn muzikale bibliotheek, geen heel bijzonder jaar, al waren er erg mooie releases van Bonnie 'Prince' Billy en Wilco. Toch ben ik er in geslaagd een mooie tape samen te stellen. Veel luisterplezier!
Tracklist:
1 Wilco - She's A Jar
2 Supergrass - Pumping On Your Stereo
3 Beulah - Sunday Under Glass
4 Sigur Ros - Staralfur
5 The Olivia Tremor Control - Hideways
6 Muse - Sunburn
7 Tom Waits - Hold On
8 dEUS - Instant Street
9 Red Hot Chili Peppers - Purple Stain
10 Bonnie 'Prince' Billy - Nomadic Revery (All Around)
11 Kula Shaker - Mystical Machine Gun
Mixtape
Tracklist:
1 Wilco - She's A Jar
2 Supergrass - Pumping On Your Stereo
3 Beulah - Sunday Under Glass
4 Sigur Ros - Staralfur
5 The Olivia Tremor Control - Hideways
6 Muse - Sunburn
7 Tom Waits - Hold On
8 dEUS - Instant Street
9 Red Hot Chili Peppers - Purple Stain
10 Bonnie 'Prince' Billy - Nomadic Revery (All Around)
11 Kula Shaker - Mystical Machine Gun
Mixtape
Abonneren op:
Posts (Atom)