Bloc Party

Rond 2001 brak de grote nieuwe hausse van gitaarbandjes uit: eerst waren er The Strokes in Amerika, toen The Libertines in Engeland en op het moment dat Franz Ferdinand zijn opwachting maakte gingen alle remmen los. In elke hoek van het Britse schiereiland schoten de bandjes uit de grond. Vaak verschilden deze niet veel van elkaar: altijd weer die hoekige gitaarlijntjes, die makkelijk meezingbare refreinen en snotneuzerige performance.

Maar gelukkig was daar in 2004 ook Bloc Party. Ik zeg niet dat die muziek niet hoekig was of niet meezingbaar en ook Bloc Party had zijn duidelijke invloeden (Joy Division, Gang Of Four), maar ze waren net even wat origineler, serieuzer en kwalitatief interessanter dan de rest. Het debuut Silent Alarm stond vol festivalknallers, opvolger A Weekend In The City kenmerkte zich door een wat rustigere, sfeervollere aanpak, waarmee de band weer zeer succesvol was.

Ik spreek in de verleden tijd, maar Bloc Party is er nog steeds. Wat heet! Intimacy is het nieuwste album en gelukkig breidt de band niet voort op hun eerdere sound, maar heeft het deze hoorbaar veranderd: het is directer, elektronischer en energieker. Bij de eerste luisterbeurten was ik nog niet overtuigd, maar nu vind ik het een goede stap. Nummers als Mercury, Ares en Trojan Horse zijn ontzettend gave nummers, hard en opzwepend. Bij Signs en Biko wordt desalniettemin een overtuigende stap teruggenomen.

Een paar weken geleden zag ik Bloc Party in WATT in Rotterdam (ik had er kaartjes voor gewonnen). Het was uiteindelijk beter dan ik verwachtte. Het viertal bracht de halve zaal tot een kolkende, stuiterende massa en ook mijn zweet vloei rond alsof het gewas besproeid moest worden. De stoïcijnse houding van de bassist en vooral onbeweeglijke gitarist werd gecompenseerd door de tomeloze energie van de extreem goede drummer en onvermoeibare zanger/gitarist Kele Olereke. Ik schenk u een filmpje van één van de hoogtepunten in Rotterdam (de video is niet van die show overigens); Ares!